Badanie urodynamiczne (nazywane potocznie urodynamiką) służy do czynnościowej oceny dolnego odcinka dróg moczowych (mięśnia wypieracza pęcherza moczowego, szyi pęcherza, zwieracza zewnętrznego cewki moczowej,
które odpowiadają za utrzymanie moczu i właściwe opróżnienie pęcherza podczas mikcji) w fazie gromadzenia moczu i opróżniania pęcherza moczowego.
Może być wykonywane u chorych w każdym wieku, nawet wielokrotnie, także u dzieci i kobiet ciężarnych.
Jest ono wykonywane u chorych z:
- nietrzymaniem moczu,
- trudnościami w opróżnianiu pęcherza,
- częstomoczem,
- parciami naglącymi.
Badanie trwa zwykle do 60 minut, składa się ono z poszczególnych etapów. W jego takcie mierzy się ilość i czas oddawanego moczu, ciśnienie wewnątrz pęcherza i odbytnicy oraz napięcie mięśni zwieraczy. W czasie badania należy zgłaszać wszelkie nagłe dolegliwości (np. ból). Niekiedy lekarz po badaniu może zalecić przyjmowanie leków w celu profilaktyki infekcji dróg moczowych.
Aparat do wykonywania badania urodynamicznego jest podłączony do komputera, w którym za pomocą specjalistycznego programu dokonywana jest analiza danych, przedstawiana w formie wykresu i danych liczbowych. Badanie urodynamiczne może być wykonywane przez lekarzy lub pielęgniarki pod nadzorem lekarskim. Interpretacją wykresów i danych liczbowych zajmuje się odpowiednio wyszkolony lekarz.
Aby uzyskać prawidłowy wynik należy wykonać je w odpowiedni sposób, aby stworzyć warunki zbliżone do fizjologicznych i wyeliminować wszelkie możliwe artefakty (czyli zakłócenia widoczne na wykresach, zmieniające dane liczbowe). Nie jest to łatwe. Potrzebna jest do tego dobra aparatura, ale przede wszystkim bardzo doświadczony personel. Nawet najlepszy aparat nie jest w stanie zastąpić doświadczenia personelu. Wykonywanie tego badania przez osoby o małym doświadczeniu niestety nierzadko powoduje uzyskiwanie nieprawdziwego wyniku.
